Wereldwaterwonder

Mijn ouders hun Zuid-Amerikaanse driften waren al jaren niet meer bevredigd geweest en dit jaar zouden hun behoeftes eindelijk nog eens wat aandacht krijgen. Januari zou de maand worden waarin ze het continentale Brazilië nog eens in al zijn uithoeken zouden afreizen en begin december stelden ze me voor om elkaar op hun tocht doelbewust tegen het lijf te lopen. Het makkelijkste zou zijn om elkaar te treffen in Foz do Iguaçu, op de grens van Argentinië, Paraguay en Brazilië, waar ontelbare watervallen een eindeloze stroom toeristen en hun camera's voeden met indrukwekkende waterbeelden, die elke druppel van hun wereldstatus waard zijn. Mijn ouders boden aan de vlucht te betalen en ik schuimde het internet af naar de goedkoopste route. Een intensieve zoektocht later vertelden de vliegprijzen me nog maar eens dat Latijns-Amerika niet Europa is en de goedkoopste oplossing was te vliegen op Buenos Aires, Argentinië en daar de bus te nemen naar Iguaçu.
Een dag nadat ik Cusco onder me kleiner had zien worden, gebeurde hetzelfde met Lima en vier uur later vloog ik over zwembadwijken Gran Buenos Aires in. De rit van de luchthaven naar het hostel (een Via Via), door eindeloze wijken met dambordstraten, gaf me een idee van de uitgestrektheid van deze immense hoofdstad, die een slordige 14 miljoen inwoners telt. Buenos Aires wordt steeds beschreven als de meeste Europese stad in Zuid-Amerika en de terrasjes in San Telmo, waar mijn hostel lag, deden me meimeren naar de Leuvense cafézomer, het Vlaams van de uitbaatster gaf m'n nostalgie nog een extra opstootje.
De dag na die eerste nacht vertrok ik al naar Iguaçu, dus veel tijd voor sightseeing was er niet, maar bij mijn terugkomst zou ik nog een volledige week hebben. Had ik me reeds aangenaam op mijn gemak gevoeld in deze stad door haar Europese allures, dan veegde de busrit alle herinneringen aan het minder comfortabele Peru weg. Een grote luxueuze zetel, warm avondeten, een flatscreen en een toegewijde service vergezelden me op een rit van 18 uur naar het absolute Noorden van Argentinië.. ik had bijna spijt dat we er twee uur vroeger waren dan gepland..
Een vlotte grensovergang bracht me in Brazilië, alwaar ik wederom geconfronteerd werd met mijn tanende Portugees. Desondanks geraakte ik zonder veel moeilijkheden in het hotel waar we hadden afgesproken en voelde me licht overdonderd door de luxe van het resort, ondanks haar betaalbaarheid... het was vermoedelijk vooral het contrast met wat ik me zelf kan permitteren..
Ik nam mijn kamer in en maakte het mezelf gemakkelijk bij het zwembad, dronk enkele cocktails op de hotelrekening en voelde me lichtjes onbehaaglijk tussen al die luxe en de omringende badgasten. Na het moordende à volonté buffet probeerde ik met een koffietje wakker te blijven tot mijn ouders om 2u 's nachts zouden toekomen.. ijdele hoop, tegen twaalf uur zocht ik mijn bed op... even later stonden mijn ouders voor de deur te wachten tot hun slaapdronken zoon hun hotelkamer kwam opendoen en in mijn boxershort probeerde ik tevergeefs wat pit te geven aan ons wederzien.
Begroetingen werden de volgende morgen overgedaan en verbeterd, waarna we aan het ontbijtbuffet (echt alles is 'all you can eat' in dit deel van Brazilië) onze plannen uitstippelden. De watervallen van Iguaçu zijn ongelijk verdeeld tussen Brazilië en Argentinië, die beiden graag de wondere waters bij hun grondgebied hadden willen voegen en de Argentijnen hebben uiteindelijk het meeste aantal kubieke meters weten te bemachtigen. Het Braziliaanse park lag echter op tien minuutjes wandelen van ons hotel en zou dus onze eerste etappe worden. Eenmaal de officiële ingang voorbij werden we met een bus verder in het natuurpark gebracht, waar we werden afgezet aan het begin van een aangelegd pad. Enkele bochten afdalen door het regenwoud brachten ons tot bij de eerste uitzichten, over de Iguaçurivier, op de Argentijnse kant, waar eindeloze watervallen met elkaar wedijverden om de meest idyllische te zijn en elk op hun eigen manier over de kloof stortten die de rivier over een breedte van twee kilometer onvermijdelijk ten val bleef brengen. De hordes toeristen waren even onontkoombaar en soms was het letterlijk aanschuiven om een foto te nemen of even aan de leuning te staan om het watergeweld zijn imposante werk te laten doen. Het betonnen pad leidde ons even later tot op een groot platform in het midden van de rivier, op luttele tientallen meters van de grotere valpartijen, waar tot nevel herleidde waterstromen de ervaring geleidelijk meer voelbaar maakten. De eindeloosheid van het donderende water, dat onvermoeibaar over de rand van de kloof blijft vallen, nooit verminderend, nooit helemaal hetzelfde, steeds fascinerend, heeft iets hypnotiserend.. zoals de aantrekkingkracht van een kampvuur, waar je naar kan blijven kijken, zonder echt naar iets concreets te kijken, maar toch geboeid te zijn.. alsof het primitieve je meesleurt in een nostalgisch gevoel naar iets ongrijpbaars.
Het Iguaçupark bestaat niet alleen uit de rivier en haar watervallen, het regenwoud eromheen heeft minstens evenveel natuurpareltjes te bieden. Tours in het natuurpark blijken echter schaars te zijn, aangezien de meeste toeristen ook enkel geïnteresseerd zijn in het wereldberoemde waterwonder. Iguaçu's watervallen zijn de breedste op onze planeet en het gevreesde dierentuintoerisme vindt hier dan ook een van zijn grootste afzetmarkten, maar vreemd genoeg stoorde het ons niet echt. We wisten al maanden op voorhand dat de waterstromen parallel zouden lopen aan even massale toeristenstromen en we lieten ons gewillig meevoeren op hun deiningen. Na onze eerste kennismakingen met de waterberoemdheid keerden we terug naar ons hotel, maar alvorens onze oase van bescheiden luxe te betreden bezochten we het vogelpark vlakbij, waar een ode aan diversiteit in kooien werd tentoon gesteld. Prachtige beesten, stuk voor stuk, maar bij sommige exemplaren was het gebrek aan ruimte te benauwend om hun volle ornaat boven te halen.
Voor het avondeten zochten we een aanrader uit onze gids op, aan de oevers van de Parana, en wederom moesten we onszelf à volonté laten gaan aan een uitgebreid buffet vergezeld van een rodizio van vis (wat betekent dat obers eindeloos langs je tafel komen met verschillende soorten vis, tot je echt niet meer kan en verschillende keren hun aangeprezen waren weigert). Na een maaltijd, die wederom de grenzen van onze maagwand tartte, keerden we terug naar onze kamer, de volgende dag zouden we vroeg vertrekken om de Argentijnse kant aan te doen, die heel wat uitgebreider is en waar het pad tot vlakbij de watervallen gaat...

de film is beter dan het boek - Foz do Iguaçu